بنابر یک گزارش “آی دبلیو پی آر” عمران خان یک پسر ۱۵ ساله ایست که در قریه سرحدی نورآباد از مربوطات ولایت پکتیا زندگی میکند. او از دانش اش از تاریخ پاکستان احساس فخر میکند...
سالهاست که قانون تحصیلات عالی افغانستان در پارلمان گیر کرده است، علت اصلی اینست که شماری از وکلا با ذکر شدن واژه دانشگاه در این قانون مشکل دارند و شماری دیگر باور دارند که ذکر کلمه پوهنتون کافیست چون مصطلحات ملی باید حفظ گردد.
این درحالیست که هردو زبان پشتو و دری زبانهای ملی کشور هستند و تقریبا همه مردم کشور به هردو زبان آشنایی دارند. و همچنان اکثر مردم خواهان حفظ هردو زبان هستند.
با این حال اما گزارشها از ولایت پکتیا میرساند، مکاتب این ولایت که در نزدیک سرحد پاکستان قرار دارند به زبان اردو تدریس میکنند.
بالای اکثر این مناطق طالبان نفوذ دارند و مکاتب تحت اداره وزارت معارف افغانستان نیست، به همین لحاظ متعلمین این ساحات مجبور شده اند به زبان اردو و در نصاب تعلیمی پاکستان درس بخوانند.
بنابر یک گزارش “آی دبلیو پی آر” عمران خان یک پسر ۱۵ ساله ایست که در قریه سرحدی نورآباد از مربوطات ولایت پکتیا زندگی میکند. او از دانش اش از تاریخ پاکستان احساس فخر میکند.
گزارشگر می نویسد وقتی از او پرسیده است، پاکستان چند ایالت دارد، با جرات پاسخ داده است ۴ ایالت. وقتی دوباره در مورد استقلال پاکستان پرسیده است او با سرعت پاسخ داده ۱۴ اگست ۱۹۴۸٫
گزارشگر می افزاید اما وقتی از او در مورد کشور خودش سوالات مشابه پرسیده بی پاسخ مانده است. او شمار ولایت های افغانستان و تاریخ استقلال کشورش را نمی داند وفکر میکند که افغانستان ۲۱ ولایت دارد نه ۳۴٫
عمران خان که در صنف ۸ مکتب سیدمحمد مولوی درس میخواند وقتی از او در مورد احمدشاه درانی پرسیده شده، گفته نمیداند او کیست.
مکتب او از جمله چندین مکاتب است که در این ساحه و ساحات سرحدی دیگر فعالیت دارند اما در وزارت معارف افغانستان راجسترنبوده و نصاب تعلیمی پاکستان را دنبال میکنند. زبان رسمی تدریسی این مکاتب هم نه دری و نه هم پشتو بلکه “اردو” میباشد.
در قسمت دیگر از این گزارش همچنان گفته شده است که هزارها متعلم دیگر هم مثل عمران خان به این مکاتب میروند.
این درحالیست که زبان رسمی عمران خان، فامیل وی وتمام کسانی که در این قریه زندگی میکنند پشتو میباشد.
فامیل عمران خان میگوید از وضعیت موجود راضی نیست و هراس دارد که پسرشان هویت افغانی اش را از دست بدهد اما چاره ای جز این ندارد چون نمیخواهد پسرش بیسواد باقی بماند.
این مکاتب از پاکستان هم تمویل و حمایت نمیشود اما چون اساتید این مکاتب در پاکستان درس خوانده اند و با خود کتابهای پاکستانی آورده اند لذا در آموزش نساب تعلیمی پاکستان نسبتا موفق بوده اند.
با این حال سوالات جدی ای به میان می آید که چرا این اساتید در داخل خود افغانستان آموزش نمیبینند و چرا پارلمان کشور بجای تنش ها بر روی واژه های دانشگاه و پوهنتون روی موضوعات مهمتری تمرکز نمیکنند. و چرا وزات معارف به ساحات دوردست افغانستان توجه جدی نمیکنند؟
سالانه شماری زیادی از متعلمین و محصلین افغان به علت فراهم نبودن شرایط و امکانات درسی عازم ایران، پاکستان، هند و کشورهای دیگر میشوند.
بعضی آگاهان بدین باورند که کتابهای چاپ شده توسط وزارت معارف دارای مواد درسی کم کیفیت و اشتباهات املایی بیشمار میباشند.
ادامه تحصیلات در پاکستان
یافته های این گزارشگر نشان میدهد که فعلا در حدود ۴۰۰۰ متعلم در ۲۰ مکتب راجستر نشده در وزارت معارف افغانستان درولسوالی سرحدی برمل ولایت پکتیا درس میخوانند.
این مکاتب بیشتر از ۱۲۰ معلم دارند. این معلمین در پاکستان درس خوانده اند و بیشتر شان از پوهنتون های اسلامی پاکستانی همچون انور العلوم فارغ شده اند.
این مکاتب هر روز بصورت معمول با سرود ملی پاکستان به زبان اردو شروع میشوند.
آنها به این متعلمین مضامین مختلف را تدریس میکنند، از جمله مضامین اجتماعی، ساینس، اسلامیات و حتی انگلیسی.
در همین حال برای تمویل این مکاتب از مردم محل بصورت ماهوار پول جمع میشود.
یافته های گزارشگر همچنان نشان میدهد که تا هنوز ۲۲ هزار متعلم از این مکاتب با نصاب تعلیمی پاکستان فارغ شده اند. و اگر شماری از فارغان این مکاتب خواهان ادامه تحصیلات باشند توسط اساتید شان تشویق میشوند تا به پاکستان بروند.
با این حال او میگوید شماری از مردم محل با آنکه از تدریس به زبان اردو راضی نیستند اما میگویند هرچه باشد بهتر از بیسواد ماندن کودکان شان است.
نکته: عبدالی محزون؛ گزارشگر نهاد آی دبلیو پی آر درتهیه این گزارش با مجله افق همکاری داشته است.
منبع: مجلۀ افق
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر