خـدا آن ملــــــــــتی را سروری داد
که تقدیرش بدست خویش بنوشت
به آن ملت ســــــــــــرو کاری ندارد
که دهقانش برای دیــــگران کشت
حوادث و بحرانهای آخیر، حملات هدفمندانه و ناجوان مردانه اخیر که باعث برانگیختن احساسات و ابراز تنفر شدید مردم ما در سرتاسر کره زمین گردیده است، زمینه ساز این شد که جهان و جهانیان را متوجه سازد که در این شهر چه میگذرد. چرا روزانه ده ها جوان ما در زیر خروار های خاک دفن می گردند؟ چرا کندن گور های دسته جمعی برای مردم ما به یک عادت مبدل شده است؟ چرا ما مردم را میکشند؟ و دلیل این کشتارها چیست؟ واقعا لشکر جهنگوی است یا طالبان؟ برادران بلوچ است یا پشتون؟ حکومت است یا دست های دیگری در پشت پرده در کار است؟ یا اینکه سیاست های بیرونی است که برای از پا در آوردن حریفش در بازی های سیاسی از مردم بی دفاع ما به عنوان پیاده نظام شطرنجی استفاده می کند. پس چرا ما؟ چون ما مردم حلیم و بی دفاع ایم؟ چون هزاره ایم ویا شیعه بودن ما باعث این گردیده است که این همه قربانی بدهیم؟ و یا اینکه مردم با تمیز و با فرهنگ هستیم که شعار ما، پیام ما و عمل ما پیشرفت و ترقی است. ما همواره کوشیده ایم که با پای خود راه برویم، با چشم خویش بنگریم، با دست خود کار کنیم و با فکر خود زندگی و باردوش کسی هم نبوده ایم و جز ثمر و مفاد برای دولت و همسایگان خویش چیزی دیگر نداشته ایم، پس چرا ما از میان مهره ها به عنوان مهره بازی انتخاب می شویم
چرا های زیادی در مقابل این همه قتل عام ها و بی عدالتی ها وجود دارد که اذهان پیر و جوان، کوچک و بزرگ، زن و مرد ما را آزار می دهد، اما هیچ گونه جواب و دلیل قانع کننده ی وجود ندارد که برای حل این بحران کارساز باشد. شما شاهد هستید که در هر هفته ده ها زن بیوه و صدها طفل یتیم، ده ها مادر داغدار و در سوگ پسر می نشیند. ما هر روز عزادار و به خون خود می غلطیم، ولی به جرم خود ملتفت نیستیم. لاکین از گناه ناکرده خود بی خبریم که چرا و به چه جرمی؟ تحلیل ها و بررسی ها هنوز ما را قانع نساخته است. اگر بخاطر شیعه بودن قتل عام میشویم که داستان شیعه و شیعه بودن ما تازگی ندارد و بسا اقوام دیگر نیز هست که دارای مذهب تشیع بوده ولی این مسایل اتفاق نمی افتد. اگر هزاره بودن ما جرم محسوب میشود که هزاره ها در تاریخ پاکستان جز خدمت، افتخارات، پیشرفت، ترقی و آبادی چیزی دیگر به ارمغان نیاورده است که تاریخ خود گواه این مساله است. چنانچه در رابطه با حوادث اخیر مردم ما مقاله تحت عنوان "جنرال موسی خان ما شرمنده هستیم" که توسط حامد میر یکی از مطرح ترین ژورنالیست، نویسنده ی چیره دست، تحلیل گر و صاحب نظر در مورد مسایل تروریسم و مسایل امنیتی و همچنان گرداننده ی برنامه میزگرد در شبکه تلویزونی جیو نوشته شده است که صداقت، فداکاری وخدمات بزرگ مردم ما را نسبت به دولت و ملت پاکستان ثابت میسازد.
دلیل دیگری که چرا ما مردم بی گناه و بدون جرم به قتل میرسیم، می تواند حسادت کوردلان و تاریک اندیشان باشد که نمی توانند ما مردم را که در این جایگاه قرار داریم تحمل کنند، چرا؟ چون در منطقه ی که چادر نشینی رسم باشد، زندگی در ساختمان های مجلل جرم است. در شهریکه بیسوادی حاکم باشد، پیشرفت و ترقی، آموزش علم و دانش، ایجاد و موجودیت مراکز علمی و فرهنگی در هر کوچه و محله محکوم به نابودی است. در محیط که زنان به عنوان برده ی زر خرید باشد، فعالیت و آزادی آنها کفر شمرده میشود. در شهریکه بی عدالتی و بیدادگری به اوج رسیده باشد، عدالت و مساوات واجب القتل می باشد. لذاست که برادران و خواهران من، بزرگان قوم، روحانیون و سیاست مداران محترم پیشرفت و ترقی چشمگیر مردم ما، ایجاد و موجودیت صدها مراکز تعلیمی و رشد سرسام آور آنها، حرکت زن و مرد، کوچک و بزرگ برای کسب علم و هنر، تعمیرات زیبا و مجلل، نظافت و صفایی محیط و زندگی ، چشمان کور و پر طمع دشمنان مارا متوجه خودش گردانیده است، لذا دشمنان بی رحم ما تلاش شان بر این است ، که به هر شکلی ممکن هم که شده مانع پیشرفت و ترقی ما گردند و بر روحیه مردم ما تاثیرات منفی بگذارند.
خوانندگان گرامی این مقاله! هیچ مشکلی و هیچ بحران جود ندارد که راه حل نداشته باشد. البته اگر ما و شما بخواهیم و به راه حل آن فکر کنیم، بنا به فرمایش بزرگ جامعه شناسی عالم، حضرت علی می فرماید: "حل مشکل همواره با درک مشکل آغاز میشود، یعنی ما باید درد را بیابیم بعدا دنبال مداوای آن حرکت کنیم." یکی از راه حل های که میتواند خوب ترین راه حل برای رفع مشکلات موجود باشد، اتحاد ما و شماست، تا زمانیکه متحد نشویم، اتحاد و همبستگی نداشته باشیم، یک مشت و یک صدا نباشیم. تا هدف ما راه و مسیر ما و خواست ما یکی و متحدانه نباشد، به باور کامل گفته می شود که همچنان مشکلات و بحران ها، قتل عام ها و کشتار دسته جمعی ثابت و تکرار خواهد شد. و بشکل انفرادی و تفرقه-تفریقه هیچ گاهی به راه حل واقعی دست نخواهی یافت. بناء خصوصا بزرگان محترم و مسولین گرامی در قسمت سرنوشت، این مردم بیچاره که چشم امیدی به شما دوخته اند، بخاطر حفظ منافع مردم ما و بخاطریکه دیگر شاهد کندن گورهای دسته جمعی و تابوت کشی های متعدد نباشیم. سلیقه های شخصی را کنار گذاشته باهم و در کنار هم دنبال راه حل باشیم، به امید آنروزیکه دیگر هیچ وقت این همه فجایع بزرگی را تجربه نکنیم و همه گی متحدانه در مقابل کوه از مشکلات ها بایستیم.
نویسنده: محمد یونس "نوید"
منبع: کویته پاکستان
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر